30 maart 2020, Michiel Panhuysen – In deze roerige tijden gebeuren er ook hoopgevende zaken. De Barkley Marathons werd geannuleerd, maar een grote Nederlandse uitgever heeft groen licht gegeven voor het schrijven van een boek over deze bizarre ultramarathon. Daarmee gaat een lang gekoesterde wens voor mij in vervulling.
Ik zou op dit moment eigenlijk in Tennessee zijn om deze beruchte hardloopwedstrijd voor de 7e keer bij te wonen. De Barkley is omgeven door mysterie. Hoe je kunt deelnemen staat niet op een website vermeld. Het is insiders ook niet toegestaan om deze informatie te delen. De starttijd en het parcours zijn ook al niet bekend. Sterker nog: er is geen website. En het parcours en de starttijd worden pas vlak voor de start bekend gemaakt.
De wedstrijd bestaat uit vijf rondes van 32 kilometer (samen 160 km, 100 mijl). In de 35-jarige geschiedenis van de Barkley is het slechts 15 deelnemers gelukt om het parcours binnen 60 uur af te leggen. De meeste deelnemers haken voortijdig af, vanwege uitputting, omdat ze hopeloos verdwaald zijn, of omdat ze het halverwege de race gewoonweg niet meer zien zitten.
De Barkley kent merkwaardige gebruiken. De racedirecteur geeft het startsignaal door het opsteken van een sigaret. Het parcours is niet aangegeven. Lopers krijgen vlak voor de wedstrijd een omschrijving van de route en een kaart die ze zelf moeten overtekenen. De weg loopt grotendeels dwars door rivieren en struikgewas. Om te controleren of de lopers het parcours hebben gevolgd, dienen zij een pagina uit tien op het parcours verborgen boeken te scheuren. Bij de start en finish van iedere ronde controleert de racedirecteur de pagina’s die de deelnemer heeft verzameld.
Lazarus Lake
De racedirecteur, bijgenaamd Lazarus Lake, kortweg Laz, is een opvallende persoon met een grote baard, jaren 80 bril, cowboyhoed en lijzige Amerikaanse tongval. In 1986 organiseerde hij de eerste editie van de Barkley, geïnspireerd door het verhaal over de mislukte ontsnapping van James Earl Ray, de moordenaar van Martin Luther King. Ray ontsnapte in 1978 uit de Brushy State Penitentiary, gelegen in het uitgestrekte woud waarin de Barkley plaatsvindt. Toen de bloedhonden van de gevangenisbewakers Ray na 55 uur vonden was hij nog maar 10 kilometer van de gevangenis verwijderd. Het terrein rondom de gevangenis is door steile hellingen en dichte begroeiing zo moeilijk begaanbaar, dat hij gewoonweg niet veel verder wist te komen. Laz vond de ontsnapping van Ray fascinerend en meende dat een getrainde loper in die 55 uur toch zeker 100 mijl zou moeten kunnen afleggen. Het idee voor de Barkley was geboren.
Toen ik in 2010 voor het eerst over de Barkley las, werd ik gegrepen door de intrigerende verhalen rondom deze race. Een jaar later bezocht ik het evenement om er een artikel over te schrijven. In de jaren die volgden keerde ik vijf keer terug, als deelnemer aan de wedstrijd. Ik ervoer de angst van het verdwalen, de extreme omstandigheden in het moeilijk begaanbare bos, de stress van het navigeren op kaart en kompas tijdens dichte mist in de nacht, de steile beklimmingen en afdalingen, de uitputting en hallucinaties door slaapdeprivatie. Nooit haalde ik de finish van de Barkley.
Boek
De wereld is momenteel in de greep van ‘het’ virus. Daarom is ook de Barkley dit jaar gecancelled en ben ik niet in Tennessee. Desondanks ben ik trots en verheugd te mogen aankondigen dat ik een Nederlandse uitgever heb gevonden die een boek wil uitgeven over de Barkley dat ik mag schrijven. Binnenkort daarover meer informatie.